City on the Eyelids 2020
Please follow my new work
https://www.instagram.com/cityontheeyelids/?hl=en
https://web.facebook.com/cityontheeyelids
Copyright + http://tokyowing2.wordpress.com
You can continue reading my blog at
http://tokyowing2.wordpress.com
https://eyeroon.wordpress.com/
https://www.youtube.com/channel/UCiTwhadrFMDq5QIMAMyXYpQ
https://tropicalopenhouse.wordpress.com/
ภาพและบทความใน blog นี้ มีลิขสิทธิ์ หากท่านผู้ใดมีความประสงค์ ต้องการใช้ภาพหรือเนื้อหาใน blog นี้ ไปใช้หรือว่าเผยแพร่ ผลิตซ้ำไม่ว่าในรูปแบบใดก็ตาม กรุณาติดต่อ
(tokyowing1@gmail.com)
ภาพถ่ายและบทความ ใน blog นี้เป็นลิขสิทธิ์ของ © Aroon Puritat
Permissions and Requests for Images and Content of this blog
Reproduction or redistribution of this blog Content or any portion of this blog Content is strictly prohibited without prior written permission .
To request permission to use or reproduce images from the tokyowing blog and following links,
http://tokyowing2.wordpress.com
https://eyeroon.wordpress.com/
https://www.youtube.com/channel/UCiTwhadrFMDq5QIMAMyXYpQ
https://tropicalopenhouse.wordpress.com/
please Contact (tokyowing1@gmail.com)
All rights reserved © Aroon Puritat
9:27
การมาทำวิจัยที่ญี่ปุ่นครั้งนี้ ผมเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด อย่างเรื่องแผ่นดินไหว ทำให้ผมได้เห็นญี่ปุ่นในมุมมองอีกด้าน ได้เห็นพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวของคนญี่ปุ่น และขณะเดียวกันก็ได้เห็นความแตกต่างทางด้านวัฒนธรรมผ่านทางสื่อ ความคิดที่แตกต่างกันของคนแต่ละรุ่นของคนญี่ปุ่น การเผชิญหน้ากับความตายและการใช้ชีวิต รวมไปถึงความหวาดกลัวที่มีต่ออนาคต มีคำถามหลายอย่างเกิดขึ้นในหัวว่า “เราจะทำอย่างไร เมื่ออนาคตถูกย่อส่วนลงมาและถูกทำให้หดสั้นลง เราจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร”
tokyowing2.wordpress.com
you can continue reading my blog at
Interview Yoko Ito,director of Tokyo Art Museum,Sengawa,Tokyo
© Aroon Puritat
© Aroon Puritat
วันนี้เป็นวันที่น่าประทับใจและน่าจดจำ อีกวัน ที่ได้สัมภาษณ์คุณ Yoko Ito เจ้าของโครงการ Tokyo Art Museum โครงการที่เริ่มต้นด้วยความคิดที่มุ่งมั่น เพื่อต้องการสร้างสิ่งดีๆให้กับชุมชน เริ่มจากการที่ที่ดินตกทอดจากบรรพบุรุษมาหลายรุ่น ถูกรัฐเวนคืนเพื่อทำถนน ทำให้ที่ดินแปลงงามถูกถนนตัดผ่ากลาง กลายเป็นที่ดินที่ถูกผ่าครึ่งและถูกแบ่งออกเป็นหลายแปลงกระจัดกระจายกันไป ทางคุณ Yoko Ito หาทางแก้ปัญหา โดยการเริ่มมองหาสถาปนิก ก่อนหน้านั้นเธอได้อ่านเจอบทความของ Tadao Ando บนหน้าหนังสือพิมพ์ และติดตามดูงานสถาปนิกท่านนี้มาระยะหนึ่งแล้ว เมื่อเธอคิดจะหาสถาปนิกมาออกแบบโครงการให้ เธอจึงนั่งรถไฟด่วนไปที่โอซาก้า เพื่อพบ Tadao Ando และรอคอยการจัดตารางของ Ando อยู่สามปี ซึ่งช่วงทศวรรษที่ 90 เป็นช่วงเวลาซึ่งสำนักงานขนาด 25 คนแห่งนี้กำลังมีงานล้นมือจากทั่วโลก และเมื่อเริ่มโครงการไปได้ไม่นาน คุณ Yoko ก็ประสบปัญหาทางด้านการเงินจากการที่ภาวะเศรษฐกิจฟองสบู่ของญี่ปุ่นแตก
ทุกคนรวมถึง Ando คิดว่าโครงการต้องถูกระงับแน่นอน แต่ คุณ Yoko ก็ไม่ย่อท้อพยายามหาหุ้นส่วนทางธุรกิจเข้ามาเสริมทัพจนโครงการเดินต่อไปได้ แม้ว่ามีที่ดินบางส่วนถูกคนขอติดต่อซื้อในราคาที่สูงมากและเธอสามารถทำกำไรเป็นเงินจำนวนมหาศาลจากการขายที่ดินแปลงนั้น แต่เธอมีความตั้งใจที่จะเห็นถนนตลอดสายนี้ได้ออกแบบโดย Tadao Ando ตลอดทั้งเส้น และต้องการให้เกิดโครงการที่เป็นประโยชน์ ต่อเมืองด้วย จึงได้แบ่งขายที่ดินอีกแปลงให้กับเขต Chofu เพื่อพัฒนาเป็นโรงละครและโรงเรียนอนุบาล และพยายามผลักดันให้โครงการนี้ออกแบบโดย Ando นี้เป็นอีกบุคคลหนึ่งที่ทำให้เราเห็นว่า การเกิดขึ้นของโครงการดีๆ และไม่ได้คิดผลตอบแทนในรูปของเม็ดเงินนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไรในญึ่ปุ่น ฝันอยากเห็นสักวันว่า จะมี developer คนไทยที่มองเห็นคุณค่าทางวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ แล้วสร้างโครงการอย่างนี้ให้เกิดขึ้นในประเทศไทยบ้าง
บันทึก : โตเกียว ปี 2011
‘miss blanche’ 1988 by SHIRO KURAMATA ,21_21 designsight,Tokyo
Shiro Kuramata ออกแบบเก้าอี้ Miss Blanche ขึ้นมาในปี 1988 วันที่ 1 กุมภาพันธ์ วันนี้เป็นวันครบรอบที่ Kuramata ได้จากโลกนี้ไปแล้ว 20 ปี ซึ่งทาง 21_21 design sight ได้เปิดงานแสดงของ Shiro Kuramata และ ETTORE SOTTSASS ขึ้นมาเพื่อเป็นเกียรติแก่นักออกแบบทั้งสองท่าน แล้ววันนี้ คุณ Mieko Kuramata ภรรยาของ Shiro Kuramata ก็ได้มาร่วมในงานรอบสื่อมวลชนนี้ด้วย ผมแอบเลียบๆเคียงๆ คุณ Mieko ระหว่างที่เข้าชมตัวนิทรรศการ เพื่อถามถึงรายละเอียดในงานออกแบบบางชิ้น เธอกรุณาเล่าให้ฟังถึง เก้าอี้ Miss Blanche ที่นำมาจัดแสดงในครั้งนี้ หนึ่งในนั้น มาจากที่บ้านของเธอเอง ทุกครั้งที่เธอกลับบ้าน เธอจะกล่าวทักทายเก้าอี้ตัวนี้เสมอ และเมื่อ เก้าอี้ ตัวนี้ไม่ได้อยู่ที่บ้านเป็นการชั่วคราวเพราะต้องนำมาจัดแสดงในงานนี้ เธอบอกเพียงสั้นๆว่า “ My House is empty “ ครั้งแรกที่ผมจะเห็นเก้าอี้ที่มีดอกกุหลาบลอยเคว้งคว้าง ตัวนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อนตามนิตยสารต่างๆ ผมรู้สึกว่า เก้าอี้ตัวนี้ คงนั่งยากและแข็ง เย็นเป็นพิเศษ ในฤดูหนาว แต่เรื่องราวของคุณ Mieko กับเก้าอี้ตัวนี้ ทำให้วันนี้ผมเห็นแต่ ดอกกุหลาบ ที่ลอยค้างอยู่ในอากาศ
leave a comment